Tenisówki uratowane. Opowieść czwarta, refleksyjna.

Witam Wszystkich Zewsząd.

Widzę, Kochani, że jednak czytacie moje opowieści, więc piszę dalej, bo skoro jednak nie "na Berdyczów".... to i posłuchajcie  :))

Kolejny pochmurny poranek w Granadzie, zepsuł nam nastrój i nie wiedząc, co robić, zdecydowaliśmy zaufać prognozom i pojechać nad morze. Padło na Almerię. Dobra, nawet się ucieszyłam, bo tam stoi zamek ogromny, podobno największa zachowana warowna budowla , słynna Alcazaba.

Wyjechaliśmy dość wcześnie, bezskutecznie szukając stacji z muzyką, która poprawiłaby nam nastrój, ale w radio jak na niebie, ponuro raczej...

- O! Jak malowniczo. - próbowałam rozładować ciężką atmosferę w samochodzie.
- Taaa.. - usłyszałam mało entuzjastyczny trzygłos, więc poniechawszy dalszych prób naprawiania świata, włożyłam swoje słuchawki i z małą pomocą Kasi Nosowskiej dojechałam do celu.

Mury zamczyska górowały nad miastem, więc zanurzyliśmy się w plątaninę wąskich uliczek, coby jak najbliżej do zabytku podjechać. Pech chciał, że panience od GPS-u coś się pomyliło i wyprowadziła nas do zamku od tej , no, d...y, znaczy się drugiej, rzec chciałam, strony.
Zamek wyglądał imponująco.

Od zadzierania głowy do góry rozbolał mnie kark, więc chcąc go rozmasować, rozejrzałam się po okolicy i... zdębiałam!

Zabytek z czasów Maurów stał pośród slumsów, a wokół rozciągało się wysypisko śmieci!

Na dodatek pasł się tam koń, a sygnalizator świetlny, nie wiedzieć czemu ustawiony na czymś, co kiedyś przypominało zapewne skrzyżowanie, był tak stary jak ruiny Alcazaby...

Nieopodal koty okupowały pojemnik na odpadki, a kawałek dalej marokańsko - cygańskie dzieci bawiły się beztrosko w jakąś grę, w towarzystwie kilku kur i nieokreślonej rasy psa. Na nas nie zwracał nikt uwagi, natomiast moją zwróciła, ciekawa girlanda zawieszona nad uliczką..

Spojrzałam z obawą na swoje tenisówki i upewniwszy się, że wciąż są tam, gdzie powinny, zarządziłam odwrót z tego miejsca.
 A więc taka jesteś, Hiszpanio, od kuchni....zamyśliłam się nad losem ludzkim i te myśli towarzyszyły mi już do końca dnia. Nie rozwiały ich nawet, podziwiane póżniej, zadbane już mury kościołów....

 ...ani piękne uliczki i skwery.....

Nawet kwitnące drzewa nie poprawiły fatalnego nastroju.
Dopiero spacer po żwirowej plaży promenady w Almerii i uspokajający szum fal sprawiły, że przestałam się zastanawiać, dlaczego świat jest tak głupio urządzony i nakarmiwszy ciężarną kotkę siedzącą na falochronie, zajęłam się podziwianiem brązowych meduz, których było przy brzegu mnóstwo.

Pożegnałam Almerię przed zmierzchem, mając w uszach szum morza , a na nogach bezpiecznie zawiązane i (o dziwo) całkiem suche, tenisówki. Było pięknie, ale jakoś tak smutno i nostalgicznie, chyba wolałam ulewy na Costa del sol :)))

No, dobra, ale kto powiedział, że ma być euforystycznie, hedonistycznie, epikurejsko i tylko tak?! Wszak podróże kształcą, czyż nie? :))) Tylko ten koń na śmietniku.....ehhh.

Skończyłam pisać, a Jasiek przyjrzał mi się uważnie i chwilę zastanowił...

- Jesteś smutna? Bo jak jesteś, to przestań już tłuc w tą klawiaturę i albo wracaj do łóżka, albo chodź się bawić moją myszą! Jutro sobie napiszesz weselszą historię.

No to poszłam :))))))

Dziękuję Wam za cierpliwość, a trzechsetną obserwatorkę BiBi (o konsekwencjach niebawem :)) ) serdecznie witam i pozdrawiam:)).