Tenisówki i moja Andaluzja cz.2. Sewilla

Witam Wszystkich Zewsząd

Jasna cholera! Zaklęłam szpetnie i wcale nie po hiszpańsku, wychodząc o poranku na granadzki tarasik, żeby się śródziemnomorskiego powietrza nawdychać, a po prawdzie, wyszłam zapalić, bo od tego paskudnego nałogu wolna nie jestem:))
Ja to mam szczęście! Z hiszpańskiego nieba lały się strumienie deszczu, a mit o słonecznej Andaluzji mogłam sobie w buty, znaczy się w te, no.. tenisówki wsadzić!
Jedziemy do Sewillii! Zdecydowało moje męskie dziecię, które od kwadransa przeszukiwało portale pogodowe i też się brzydko pod nosem wyrażało ale po angielsku i szeptem, coby mateczki nie urazić:)))
Ach, Sewilla! Może być Sewilla, zgodziłam się potulnie i zabrałam za zawiązywanie tenisówek, po czym ruszyłam zrezygnowana do samochodu, dorabiając sobie w myślach teorię o indywidualizmie i oryginalności podróżowania po Andaluzji w deszczu, podczas gdy wszyscy normalni podróżnicy zwykli to w pełnym słońcu czynić. Eh, taka karma!

Wycieraczki ledwo nadążały, hiszpańskie stacje radiowe nadawały muzykę, która budziła we mnie uczucia mało przyjazne, żeby nie rzec wrogie, a chmury zamiast się rozejść, kłębiły się ponuro nad górami, jak pełne rozczarowania myśli w mojej głowie.
W Sewilli, osłonięci  rachitycznymi parasolkami z Rossmana ( sztuka na dwie osoby) przemknęliśmy się drobnym truchtem do budowli, która olbrzymią będąc, dawała nadzieję na suche schronienie. Katedra!!!

Nie muszę Wam mówić, że w środku zapomniałam o deszczu, mokrych tenisówkach i całym świecie, Monumentalizm tego miejsca i bogactwo zdobień, porażają nawet największego sceptyka. Zdjęć albumowych nie będzie, trzeba szukać w sieci, ja zrobiłam kilka ( mało udanych), bo się powstrzymać nie mogłam:)))

Podumawszy chwilę nad naturą człowieczą przy grobowcu Krzysztofa Kolumba, poszliśmy szukać wejścia do wieży, z której widok na miasto miał się roztaczać przepiękny.
Ktoś po polsku bąknął, że to siedemnaście pięterek, więc bez lęku rozpoczęłam radosną wspinaczkę " na okrętkę", bez możliwości skrętu w prawo:)) O Polko naiwna! Pięterek było ze czterdzieści, ale widoki po drodze i na szczycie warte i stu!

I padać przestało!!!
Schodząc z wieżyczki , tym razem bez możliwości skrętu w lewo i zdejmując po drodze z wykuszów kilka nieporadnych japońskich staruszek ( po co tam właziły u licha?!), wierzyliśmy, że nie wszystko stracone.

Plac Hiszpański!
Wchodzi się tam przez bramę, jak do wnętrza pałacu, a w środku.... no sami zobaczcie.

Z drugiej strony Plaza de Espańa wychodzi się do ogromnych ogrodów parku Marii Luizy, gdzie roślinność jest tak różnorodna, że nawet nie próbowałam odczytywać tabliczek z nazwami, jeno gapiłam się bezwstydnie. Nakarmiwszy hiszpańskie kaczki resztką bagietki ( budząc tym czynem niekłamane zadziwienie u moich dziewczyn), zabawiliśmy się w Stasia i Nel, przy czym mnie przypadła (jak zwykle) rola Kalego, ale i tak uśmialiśmy się zdrowo, chociaż drzewo, które nas zachwyciło, baobabem zapewne nie było:)))

W parku było ciemno, wilgotno i pachniało mokrą ziemią. Zupełne pustki wokół (bo kto chodzi do parku w taką pogodę?). Piękny i nastrojowy (z elementami głupawki) spacer:))

Ograniczeni czasowo, pozwoliliśmy sobie jeszcze na łażenie po uliczkach Sewilli, a na koniec ponownie się zadumałam ( tym razem nad upływem czasu), zapatrzona w wody Gwadalkiwir, której to rzeki prawie na zdjęciu nie widać, żebyście nie myśleli, że się nagle fotografować z samowyzwalaczem naumiałam:))

Wracaliśmy do Granady nocą i w milczeniu. Nostalgicznemu zamyśleniu nad pięknem Sewilli towarzyszył cichy chlupot wody w moich tenisówkach.....
Kiedyś tam wrócę i zobaczę ją w pełnym słońcu :))