Opowieść trzecia, o zdejmowaniu tenisówek:))

Witam Wszystkich Zewsząd

Mam grypę, ale nie cierpię leżeć, więc okutana szalikami siadam do klawiatury, żeby Wam jeszcze trochę o mojej dziwnej podróży opowiedzieć...

- Jedziemy na Gibraltar - decyduje moje męskie dziecko.
- Gdzie?!! - usiłuję przekrzyczeć hałas suszarki do włosów, którą od dłuższej chwili próbuję podsuszyć tenisówki. Przecież leje!
- Wszędzie leje, a w Polsce spadł śnieg - oznajmia radośnie mój syn sadysta, a ja wzdycham do ciepłego obuwia pozostawionego w Krakowie. Przynajmniej do Łodzi wrócę po bożemu. O matko! Przez zaspy, czy jak?
Rezerwację zwiedzania Alhambry mamy dopiero za dwa dni, więc niech będzie ten Gibraltar, zgadzam się przeczuwając, że nic nie zobaczę przez te chmury i deszcz...
Jedziemy przez całe Costa del Sol (niektórzy szczęśliwcy mieli okazję przekonać się, że rzeczywiście jest to wybrzeże światła, nam nie było dane:))). Jestem pełna najgorszych przeczuć.....
A jednak zobaczyłam. Skała pokazała się nam w całej okazałości i nawet kolejka na szczyt działała, mimo paskudnego wiatru. Na parkingu ciasno, bo na małej powierzchni brytyjskiego terytorium, mieszkańców różnych nacji zdecydowanie za dużo. Wyobrażam sobie, co się tam dzieje w sezonie...

Wsiadamy do kolejki, sprawdzić, czy sławetne małpy strzegą angielskiego panowania na tym skrawku Półwyspu Iberyjskiego... Po drodze oglądamy śmieszny pas lotniska, przecięty autostradą (przy starcie samolotu wystarczy zamknąć szlaban, he, he).

No były!!!! Pierwsza wyjadała cukierka, podanego przez niesfornych turystów (mimo zakazu zagrożonego wysoką karą) i na nas nie zwracała uwagi. Pozostałe łaziły gdzie popadnie, patrząc na ludzi trzaskających zdjęcia, jak na...jakieś małpy w zoo. Hmm ciekawe doświadczenie :))

Ale dajmy spokój mieszkańcom Gibraltaru, niech sobie żyją jak najdłużej, zwłaszcza, że są objęte specjalnym programem ochrony przez rząd brytyjski :))

Wiało okropnie, ale dzięki temu, chmury deszczowe przestały nas straszyć i nawet kilka zdjęć dało radę pstryknąć, a panorama ze szczytu skały przepiękna.

Łakomi kolejnych doświadczeń, ruszyliśmy na piękną plażę w Tarifie.
I tu jak bumerang powrócił motyw moich tenisówek, bo zdjęłam je natychmiast, gdy tylko zobaczyłam....
 Atlantyk!!!!

Matko! Jak tam było pięknie!!! Zamoczone spodnie natychmiast pokryły się warstwą soli, zostawiając białe zacieki, ale było mi wszystko jedno, bo w łaskawie pojawiającym się słońcu, mogłam tam siedzieć na piasku w nieskończoność.... i marzyć, że kiedyś zrobię coś takiego...

.... albo takiego...

Moje nawiedzone dzieci poszły się nawet dowiedzieć, jakie są szanse, żeby pomylona matka pojeździła konno po plaży ( nie powiem, umiem, 10 lat jeździłam :)) ), ale było drogo i słońce już zachodziło. "Innym razem", powtarzałam jak mantrę i z żalem opuszczałam to niebywałe miejsce...

W drodze powrotnej pokazały się nam jeszcze światła Afryki, zasłoniętej chmurami za dnia. Wracaliśmy do Granady późną nocą, a ja trzymając nogi w rękawach swetra ( zasolone spodnie tkwiły smętnie w bagażniku), nie mogłam się pogodzić z myślą, że tak krótko tam byłam, wiedząc jednocześnie, że niedosyt pobytu nad oceanem będzie mnie długo prześladował. I już miałam zapaść w głęboką depresję, gdy nagle przypomniał mi się główny cel mojej podróży do Hiszpanii.
 I wszystko stało się znowu piękne i jasne, a cel wyprawy.....  no właśnie!!!! Przedstawiam Wam moją córkę, Alicję:))

To już wszystko wiecie:)) Pozdrawiam Was ciepło i wracam do łóżka.