Sugarowy worek :))

Witam Wszystkich Zewsząd.

Posiadanie "kuwetowego" kota, zmusza właściciela do zapełniania  rzeczonej kuwety czymś sypkim, w czym pogrzebać można swobodnie, grzebiąc przy okazji..... dobra, wszyscy wiedzą, że koty w kuwetach jedzonka nie przechowują...
Żeby więc po to sypkie nie latać co tydzień, zaopatrzyłam się w zapas pokaźny , bo 15 kg brutto liczący.
 Zasapany i nie wiedzieć czemu, zły jak osa kurier wrzucił mi worek pode drzwi i nie czekawszy napiwku (a miałam w zanadrzu), jeno podpis w locie wyegzekwowawszy, zbiegł szybko po schodach, szczęśliwy, że trzech worów nie zamówiłam..ehh. No co? Taka praca niewdzięczna, a nie moja wina, że w kamienicach trzypiętrowych wind nie przewidziano.
Kurier uciekł był, a wór został! No i gdzie ja mam go schować? Zafrasowana wielce, zaciągnęłam nabytek do kuchni i w pierwszym odruchu postanowilam do słoików porozsypywać, bo te łatwiej  w szafkach poupychać.
I tu miałam wizję!
 Oto kolega małżonek, zaspany i mało o świcie kontaktujący, przygotowuje sobie poranną kawę, żwirkiem marki Benek Cristal słodząc ją obficie.... aaaaaaaa..... niedobrze, oj niedobrze, słoiki odpadają!
No to może w przedpokoju gdzieś? Nie da rady, bo przeszkadza, uhh. W szafie z ubraniami? Bez sensu! W łazience? Nieee, bo zwilgotnieje. No to, kurczę, gdzieeeee????  Przecież nie postawię go w tej kuchni !!! O matko! Co z nim zrobić?
Zaraz , zaraz...... a właśnie że tak! Właśnie, że postawię! Właśnie, że w kuchni!

No i stoi do dziś :))))

I nawet znośnie wygląda, chociaż teraz już w połowie opróżniony:)) Wpasował się na skrzynię obok biedronkowych doniczek z ikeowskim wypełnieniem :)))  Może być! No i kawa uratowana :))))

Sugar udawał, że to właściwie nie jego sprawa, zwłaszcza, ze intymno - wstydliwa i szybko stracił zainteresowanie nowym nabytkiem. Ale taki to już kot:))

-Sugar, złaź z mojego fotela ! - Zwracam się doń, jak do rozumnej istoty, z nadzieją na stosowną reakcję. Ale reakcji brak.

-No złaź, powiadam, bo teraz moja kolej siedzenia, cały dzień na nim zalegasz! - Próbuję dochodzić swoich praw, ale bez skutku.
Po kwadransie ponawianych próśb, kocię otworzyło, a raczej uchyliło oczęta.
- Nie widzisz, ze śpię? A poza tym strasznie mi gorąco, idź sobie na kanapę. - Po czym, okupant mojego siedziska  odwrócił się na drugi bok.

- Mnie też jest gorąco, przecież upały są, złaź! - Nie ustępowałam.
- Ale mnie bardziej grzeje - upierał się Łaciasty
- To może zdejmij futro, albo się chociaż rozepnij ? - Zaproponowałam złośliwie, poirytowana kocim uporem. - -albo wiesz co, chodź, mogę cię ogolić - dodałam z głupia frant, zła, że nici z wygodnego siedzenia.

- Ogolić? Do skóry? - zainteresował się rozbudzony Sugar i zwalniając fotel wskoczył na kuchenny stół i przyjrzał uważniej swojej kosmatej powłoce, a następnie znieruchomiał, rozważając coś głęboko.

Przez chwilę myślałam, że się zgodzi, pytając jedynie narcystycznie, czy na ogolonej skórze zostaną mu rude łatki, (co mogło być wielce prawdopodobne), ale chyba jednak odrzucił moje balwierskie pomysły. A jednak tematu nie zamknął, bo pod wieczór usłyszałam:

- Idzie burza, dziś nie będę się golił. - I majestatycznym krokiem udał się w kierunku fotela, nim zdążyłam zareagować.
-A a a, kotki dwa...- mruknęłam w końcu ugodowo i pomachałam mu na dobranoc, ale już tego nie widział.....

I tak zostałam z nieogolonym kotem i przyznaną mi na własność kanapą, z miękkości której postanowiłam natychmiast skorzystać :)))
Dobrej nocki:)))